Nevoja më e madhe njerëzore nuk është luksi, por mbijetesa dhe të shihet dhe të njihet, thonë psikologët. Kur nuk ka diçka të tillë, ne mbetemi të “zhytur në ujin” që formëson marrëdhëniet, shëndetin dhe jetën tonë.

Që nga momenti kur vijmë në botë, kërkojmë shikimin, prekjen, buzëqeshjen – një dëshmi se ekzistojmë. Kjo nuk është çështje komoditeti, por kusht për mbijetesë. Mënyra se si të tjerët na shohin, na pranojnë dhe u përgjigjen nevojave tona, ose dështojnë ta bëjnë këtë, përcakton shëndetin, marrëdhëniet dhe rrugëtimin tonë jetësor.

Gjërat më të rëndësishme që na formësojnë shpesh nuk i vëmë re, sepse janë të ngulitura në marrëdhëniet, pritshmëritë dhe përditshmërinë tonë.

Plagët e heshtura të përditshmërisë.

Nuk janë vetëm traumat e mëdha ato që na ndryshojnë. Edhe momentet e vogla, të përsëritura, kur ndihemi të padukshëm e të papranuar, lënë gjurmë të thella. Kur dhimbjet tona nuk njihen nga më të afërmit, mësojmë t’i fshehim e t’i shtypim dhe ky model bëhet pjesë e jetës sonë të brendshme.

Prindërit ndonjëherë nuk kanë për qëllim të lëndojnë, por riprodhojnë modelet që i kanë formuar ata vetë. Për një fëmijë, më e rëndësishme se çdo qëllim është hendeku mes asaj që ndjen dhe asaj që mbetet e panjohur. Ato “plagë të vogla e të heshtura” shndërrohen në “ujin” ku notojmë gjithë jetën, transmeton Telegrafi.