“Punën që italianët e refuzuan e morëm ne. Ata nuk pëlqejnë të punojnë në punë të rëndomta dhe jo komode. Mirëpo, sot jemi në krye të asaj pune që ishim vartës më parë”. Kështu e nisin rrëfimin Irvana dhe Tasim Binaj, dy bashkëshortët, teksa rikthen në kujtime 20 vite më parë, në kohën kur gjithë vendi ynë ishte i mbytur në luftën civile të ’97.

“U larguam nga Shqipëria në periudhën më të keqe të saj pas diktaturës komuniste. Familja po fillonte të zgjerohej në atë kohë. U bëra baba I tre fëmijëve dhe Shqipëria nuk më premtonte siguri për të vegjlit e mi, ndonëse të mëdhenj sot”, rrëfen Tasimi pikënisjen e tij, teksa me njërën dorë mbi vetull mundohet të fshehë rrudhat e vogla mbi ballë, mosekzistenca e të cilave do t’i rikthente rininë. Dy shqiptarët nga fshati Omonicë i Vlorës janë shpërngulur prej dy dekadash në shtetin italian.

Dëshira për një jetë më të mirë, por edhe mundësitë që shteti fqinj iu ofronte ishin arsyet e mëtejshme që shtynë bashkëshortët në atë kohë të zhvendoseshin në Firence. Sot, Irvana dhe Tasimi punojnë në pastiçerinë më të rëndësishme të zonës, e cila eksporton produktet e saj thuajse në gjithë Europën. Nuk ishte një çështje fati e të qenit pronar “i huaj” suksesi i ish- furrës së bukës, më shumë se sa puna e përkushtuar e familjes Binaj, si edhe siguria e lartë e produkteve që ky vend iu ofron konsumatorëve të tij.

“Kompania ku punojmë është një ndërmarrje ushqimore. Fillimisht ka ekzistuar vetëm si furrë për bukë dhe më tej u bë pastiçeri. Kur kemi hyrë për herë të parë kishte vetëm një dyqan dhe kishte 7 punëtorë. Ishte viti ‘97. Fillimisht më thanë do të të marrim një herë në provë. Në atë kohë unë nuk dija as italishten. Por, unë isha mësuar të punoja si në kooperativë. Dhe fillova të mos vija re për orarin e punës dhe as lodhjen. Italianët shtangën”, tregon me humor Irvana, teksa rrëfen se si më pas arritën të ngrenë fabrikën e madhe të ushqimit në një markë për zonën dhe europën. “Në pastiçerinë ku jam, që punoj ende sot, unë bëra vend dhe mora në punë thuajse gjithë njerëzit e mi. Fëmijët i kam pasur edhe të vegjël dhe që 10 vjeç vinin dhe shkoqnin rrush aty. Ndërsa, vajza konfeksiononte biskotat. Janë rritur aty. I kanë parë dhe i kanë studiuar që në moshë të vogël gjithë proceset e punës. Dalëngadalë, morëm edhe përgjegjësinë e të qënurit në krye të kësaj kompanie, e cila nga 7 punëtorë që numëronte në fillim u bë me 200 punëtorë, pjesa më e madhe shqiptarë. Italiani nuk vete më në këto punë. Nuk punon më në furra buke. Po të merrej në punë një italian do i kushtonte pronarit 5 herë më shumë sa i kushton një shqiptar”.

Gjurmueshmëria e produkteve në Itali “Çdo gjë kontrollohet. Sidomos vitet e fundit. Duke nisur nga viti 2000 sepse para këtij viti nuk ka pasur shumë kontroll. Mielli vjen nga fabrikat italiane. Janë të gjitha lëndët e para që vijnë nga vendi i tyre. Nuk ka asgjë nga jashtë. As uji. Janë të gjitha të certifikuara”, thotë Tasim Binaj, teksa shpjegon edhe rëndësinë që italianët iu japin produkteve të tyre.

“Cilësia ushqimore fillon me prodhimin e lëndëve të para për përgatitjen e ushqimeve, vazhdon me hapat për transformimin e këtyre lëndëve për të prodhuar produkte ushqimore dhe mbaron me shpërndarjen e produkteve deri te klienti përfundimtar. Unë bëj bukë druri, me furrë që nxehet me dru.

Jam në procesin e drejtpërdrejtë. Prodhojmë bukë Toskana. Edhe druri që marr ka kushtet e tij. Ai duhet deklaruar që merret në filan vend. Ndër të tjera, është një mjek që bën kontrollet vazhdimisht, në të gjitha rastet merr teste.

Një herë në tre vite vjen personi i autorizuar nga Milano që jep çertifikatat. Ai me firmën e tij vendos që me anë të kësaj certifikate, kjo është me të gjitha rregullat dhe eksporton edhe prodhimet jashtë vendit, në gjithë Europën. Jep certifikatat e kualitetit. Që do të thotë ky miell nga i cili vjen buka, është me këtë miell që kemi deklaruar, jo një tjetër dhe është i vendit. Mielli nuk duhet të jetë domosdoshmërisht italian, por ata punojnë me cilësi. Dhe cilësia të kërkon gjëra të vendit”. Sakaq, edhe Irvana tregon detajet e punës në pastiçeri, sipas së cilës, kujdesi ndaj punës është një detaj ndër më të rëndësishmit.

Ajo tregon se si edhe lënda e parë me të cilën prodhohen biskotat nuk duhet përzier me asnjë tjetër të ngjashme me të. “Vetë pastiçeria ka ngritur 21 dyqane. Ne punojmë për supermarkete të ndryshme, të mëdhenj dhe të vegjël. Biskotat që bëjmë për një x dyqan janë me margarinë, ndërsa për tjetrin punojmë me gjalpë. Mirëpo, mua nëse më mbetet pak brumë nga ai që është me gjalpë, nuk mund ta përziej me margarinën. Që do të thotë, në parim i njëjti brum është, por ndryshon gjalpi. Nuk mundem t’i përziej sepse unë atje shkruaj kodin e të gjithë produkteve.

Sepse nëse nesër një konsumatori i bën reaksion biskota me gjalp, atëherë jemi të aftë ta kuptojmë ku është gabimi. Dalin analizat. Ndaj, punohet me cilësi shumë të lartë. Jam punëtorja më e vjetër e sektorit ku punoj dhe nuk i harroj këto këshilla për gjithë punëtorët e rinj”, tregon Irvana Binaj./shekulli